Het is vrijdag iets voor half 9, als ze samen haar twee grotere broers de poort binnenkomt. Rustig, niets zeggend, zo onopvallend mogelijk, zich verschuilend achter haar twee grotere broers. Altijd een beetje bang lijkt het wel. ‘Hoe gaat het?’ vraag ik nog ‘Goed’ is het standaard antwoord dat ik terug krijg. Gister was ze er niet, had ze last van haar maag volgens één van haar broers, maar daar heeft ze nu geen last meer van als ik er specifiek nog naar vraag. Gelukkig maar, want vandaag is de laatste dag van de VakantieBijbelWeek in Medgidia en gaan we naar de speeltuin naast het stadion.
Ze wast haar handen, krijgt een plaatsje toegewezen aan een tafel, gelukkig samen met haar oudste broer en twee meisjes die ze kent van school en de huiswerkklas. Als ze haar bordje krijgt met een gebakken ei, een knakworstje en twee plakjes brood, zegt ze netjes ‘Dankjewel’. Dat heeft ze inmiddels geleerd 😊. Als je vraagt of het lekker is, is het antwoord altijd ‘ja’. Toch blijft het ei op haar bord liggen, maar daar is wel weer een andere liefhebber voor te vinden. Het bekertje yoghurt op het eind eet ze wel helemaal leeg.
Dan worden de kinderen verdeeld over de bus van Ovidiu en mijn Toyota Aigo. Een deel blijft achter tot Ovidiu terug is en ook hen op haalt. Zij zit in de bus van Ovidiu. Niet veel later dan mijn Aigo komt ook de bus aan bij de parkeerplaats en loopt ze met de andere kinderen naar de tribune voor de speeltuin. Eerst een beker water, ook vandaag wordt het weer meer dan 30 graden, het zou nu al 27 graden moeten zijn. Even wachten dus nog voordat ze de speeltuin in mag. Maar dan is ze los, als Sjakie in de chocoladefabriek of een kind in de snoepwinkel die alles mag pakken wat ze maar wil. De glijbanen, de schommels, de wipwap, het hobbelpaard, of toch het laatste plekje in de fietsende draaimolen. Ja, dat laatste maar als eerste. Op haar gezicht is een glimlach verschenen, een glimlach van oor tot oor, haar hele gezichtje straalt.
Na de speeltuin moeten toch ook de sporttoestellen nog worden uitgeprobeerd, de hometrainer, de crosstrainer en meer apparaten waarvan ik de naam niet weet. Water drinken is er niet meer bij. Of toch wel, even kijken bij het fonteintje daar in de hoek, dat is ook wel leuk, zou je dat water kunnen drinken? Hè nu moeten ze allemaal verplicht op de tribune gaan zitten. Iedereen krijgt water en een zakje met zoute stengels. Daarna volgt er een klossenrace. Wie kan op loopklossen het snelst naar het einde van het hek lopen. Best lastig, die loopklossen, maar gelukkig heeft zij geoefend en wint ze haar wedstrijd! De tijd gaat veel te snel, nog een balspel op het grasveld en dan moet ze alweer terug naar het centrum. Gelukkig mag ze met de tweede ronde mee, maar helaas betekent dat ook, opruimen en zorgen dat de tribune weer schoon wordt achter gelaten.
Dan gaan ze weer terug naar het centrum, de glimlach verdwijnt, langzaam wordt ze weer het rustige meisje, niets zeggend, verschuilend achter haar oudere broers. Misschien omdat ze de Roemeense taal niet goed kent, misschien omdat op school (en ook in de rest van de samenleving) zij en haar broers en zussen en Roma moslim kinderen in het algemeen worden achtergesteld. Misschien omdat ze weet dat ze niet altijd even fris ruikt en haar kleren niet altijd even mooi zijn. Maar even mocht die er zijn, die mooie glimlach, het stralende gezichtje als een klein meisje in de speeltuin. Ja, heel simpel, als een klein meisje in de speeltuin. Een speeltuin zoals we die allemaal wel kennen in de plaats waar we wonen, meestal niet meer dan een paar straten verderop. Maar voor haar zo bijzonder. Ik mijmer wat, wat zou het mooi zijn als we in het komende jaar vaker de mogelijkheid hebben om even met de kinderen naar de speeltuin te gaan.
Recent Comments