Reisverslagen van Project Share
Share is een diaconaal project georganiseerd vanuit de Vrije Evangelisatie Zwolle. Als focusgebied is gekozen voor Oost Europa. In dit project is het plan om op kleine schaal hulp verlenen aan naasten in Roemenië en Oekraïne. Door om te zien naar weduwen, wezen en gehandicapten willen we Gods koninkrijk zichtbaar maken
Reisverslag van 18-25 oktober 2019.
Medgidia, een naam waar we tot in 2018 nog nooit eerder van gehoord hadden. In 2018 werkten Tjitske en ik mee aan een project in Riobamba in Ecuador waar we Dick en zijn vrouw Gerrie ontmoetten. Dick droeg toen een T-shirt met de naam Medgidia en zij hadden ook een zangbundel bij zich met daarop deze naam. Het is een naam waar je in het begin je tong over breekt. Zij vertelden dat ze dit project ondersteunden vanaf 2010 en dat de stad met de naam Medgidia in het zuid-oosten van Roemenie ligt. Verder is er die weken niet over gesproken.
Een paar maanden geleden hoorde Tjitske over een werkreis naar Medgidia. De opzet was met een aantal echtparen af te reizen naar Medgidia om een huisje op te knappen in een achterstandsbuurt waar Turks sprekende Roma wonen. Ondertussen zouden de vrouwen activiteiten ontplooien met vrouwen en kinderen die regelmatig het centrum in Medgidia bezoeken. Dit centrum wordt gerund door Ana en Ovidiu een Roemeens echtpaar woonachtig in Medgidia.
Reis:
Op vrijdag 18 oktober was het zover. Johny en Ida, Klaas en Anja, Jan en Cobi en Tjitske en Frans hadden de koffers gepakt en we ontmoetten elkaar op het station te Zwolle om via Schiphol naar Boekarest te vliegen. Daar aangekomen stond er een busje gereed die ons in drie uur naar Medgidia bracht. Daar werden we opgepikt door Ovidiu en Dick. Dick en Gerrie waren vooruit gereisd en om ons verblijf voor te bereiden en de activiteiten met de vrouwen en de kinderen en het bouwen van het huisje mogelijk te maken.
Bouw huisje:
Het huisje wat we gingen opknappen bevindt zich in een omgeving die je best wel deprimerend mag noemen. Overal op straat rondhangende mannen die voor het oog zich nergens mee bezig hielden, op de stoep zittende vrouwen, smoezelig uitziende kinderen, de naaste omgeving wordt gebruikt als vuilnisbelt en overal plastic.
Hieronder het huisje zoals het was voordat dit werd opgeknapt.
Dit betreft een huisje waarin zich aan de voorzijde een keukenruimte bevindt met daarachter gelegen de ruimte waar men eet, tv kijkt, en slaapt. Het huisje wordt bewoont door een moeder met haar 13 jarige dochter. Het huisje verkeerde in een zeer slechte staat.
Vanaf zaterdag 19 oktober zijn we bezig geweest om het huisje uit te bouwen en één keer zo groot te maken. De fundering was reeds gemaakt en wij konden beginnen met een gedeelte van de vloer te storten, de riolering en de water leidingen aan te brengen waarna we de gehele vloer konden afstorten. Ondertussen werkten Cobi en Jan aan het stukadoren van de oude ruimtes en de muren van de keuken zodanig voor te bereiden dat er een uit Nederland meegenomen keukenblok kon worden geplaatst. Daarna zou er worden betegeld. Buiten werd er gewerkt aan het metselen van grote blokken waarna er twee ramen werden geplaatst. Ook de voordeur kon nog worden geplaatst. Onderstaande foto geeft het resultaat aan dat op donderdag 24 oktober te 18.00 uur werd bereikt.
De ploeg na ons heeft uiteindelijk het werk afgemaakt.
Activiteit op zaterdagavond 19 oktober:
Op zaterdagavond vond er een bijeenkomst plaats in het centrum waar een aantal mannen met hun vrouwen kwamen waarna eerst vrij eenvoudig het verhaal van Ruth werd uitgelegd. Dit ging in het Engels wat werd vertaald. Hierna gingen de mannen en vrouwen uiteen in twee groepen. De vrouwen spraken over de (vaak moeizame) verhouding van de vrouwen met hun schoonmoeder en de mannen spraken over de verantwoordelijkheid nemen als man, als je problemen hebt loop je dan weg of pak je ze aan? Zowel bij de vrouwen als de mannen viel ons op dat ze zo betrokken zijn bij de gesprekken, ze gaan er voor zeg maar.
Activiteiten op zondag 20 oktober:
Op deze dag reden we in twee busjes naar een dorpje op 1 uur afstand rijden van Medgidia. Bij aankomst troffen we ook weer een grauwheid aan die je bijna doet verlammen. Voordat de kleden werden uitgespreid moest de plek waar we zouden gaan zitten worden schoongemaakt. Overal troep en smerigheid.
Binnen no time hadden zich een dertigtal kinderen verzameld. Later telde deze groep wel zestig kinderen. Eerst enkele liedjes zingen waar de kinderen enthousiast aan meededen. Daarna werd Martha en Maria uitgebeeld en door Tjitske helder uitgelegd. Daarna tijd voor ontspanning. Touwtje springen, touwtrekken, sminken en een broodje, drinken en een toetje.
Zondagmiddag een barbecue en om 17.00 uur een bijeenkomst in het centrum. Er werd onder begeleiding van een gitaar gezongen en er werd gebeden. Ook stelde Ovidiu de vraag of we in ons leven ook ergens dankbaar voor zijn. Ook bij de beantwoording van die vragen viel ons op dat men zo persoonlijk was. In hun omstandigheden hadden ze bijna allemaal iets om dankbaar voor te zijn. Ook later die week merkten wij op dat ze makkelijk iets zeggen over hun persoonlijk geloofsleven.
In afwachting van de barbecue die ons werd aangeboden vanuit de groep mensen die regelmatig het centrum bezoeken.
Allerlei activiteiten door het vrouwenteam:
Door Ida, Anja en Tjitske, Ana en Gerrie werden verschillende activiteiten georganiseerd. Zo hebben een viertal vrouwen onder hun leiding ieder een jurk genaaid. Ook werd er porselein beschilderd. De bezoekjes aan vrouwen die in moeilijke situaties verkeren was toch wel confronterend vanwege de schrijnende armoede. Ook werd soms het leerprogramma van de kinderen bezocht. In het centrum krijgen ze te eten en geprobeerd wordt hen onder andere Roemeens te leren. De mensen spreken namelijk alleen maar Turks en worden daardoor ook nog eens gediscrimineerd door de Roemenen.
Woensdag 23 oktober.
Op deze dag vierde Frans zijn 60ste verjaardag. De dag werd begonnen met Lang zal hij leven!! Op de bouw koffie met taart. Iedereen die er was maar ook toevallig langskwam of zijn of haar hoofd boven de schutting liet zien kreeg een stuk taart.
Daarna werd de avond voorbereid. Deze avond zou in het teken staan van samenzijn. Er waren meerdere echtparen uitgenodigd die in een romantische setting een diner van vijf gangen kregen opgediend. Dit diner was door de vrouwen binnen de ploeg bedacht en klaargemaakt. De dames die waren uitgenodigd werden eerst leuk opgemaakt en daar kwamen ze van de trap af waar hun partner haar stond op te wachten met een bloem. Daarna werden ze naar de zaal geleid waar ze zelf een tafeltje mochten kiezen. Daar kregen ze wat te drinken aangeboden door de heren van de bouwploeg. In een setting van gedempt licht, rustige muziek en erg prettig bedienend personeel kregen ze allen een kaart aangereikt waarop een aantal vragen stonden waarover ze met elkaar van gedachten konden wisselen. Dit waren niet zomaar vragen maar vragen die een rol spelen in hun relatie. Zo stonden ze allemaal stil bij de vraag waarom ben ik eigenlijk verliefd geworden op de ander? Ondertussen kregen ze het ene na het andere gerecht voorgeschoteld. Wij als bedienend personeel konden zien dat zij zichtbaar genoten.
Aan het einde van de avond kregen de stellen het woord. Ook hier sprak men met een vrijmoedigheid en openheid die we opvallend vonden. Ze waren dankbaar voor dit diner. Aan de einde van de avond kregen we een hartelijk applaus.
De menukaart!
Donderdag 24 oktober:
Op deze dag was het de laatste dag dat we aan het bouwproject gewerkt hebben. We konden aan één kant de isolatieplaten er nog opleggen en toen was het voor ons klaar. Met het drinken van een drankje en een gebed op het bouwterrein waarbij ook de moslimoverburen werden uitgenodigd werd de bouw van deze week beëindigd. Mooi resultaat na vijf dagen werken.
Vrijdag 25 oktober:
Tijd van afscheid nemen was aangebroken. Best wel raar om weer naar Nederland terug te gaan. Ik had het huisproject eigenlijk wel af willen maken. De busreis ging voorspoedig. Op het vliegveld waren we wat te vroeg zodat we nog even moesten wachten op het inchecken. Toen we aankwamen op Schiphol bleek één koffer wat moeilijker vindbaar. Toen deze er was snel in de trein richting Zwolle. Vlakbij het station namen we afscheid als groep.
Dankbaarheid:
Voor de meesten van ons was dit de eerste keer in Roemenie. Voor mij Frans was het de eerste keer dat ik dergelijke leefomstandigheden van dichtbij kon zien en ruiken. Ik denk ook dat armoede verlamd. Het is daar zoveel anders dan in onze samenleving. Een cultuurschok was en is het nog steeds. In mijn oren klinkt nog steeds dat een deel van de mensen die we in het centrum hebben gezien spraken over de dingen waarover ze dankbaar waren. Zou ik in hun positie ook dankbaar zijn? Zou ik die ook zo uiten zoals ik hen dat heb horen doen? Ik denk het niet. Een plek met zoveel onrechtvaardigheid, bizarre omstandigheden en een uitzichtloos bestaan. Wat wij gedaan hebben is een druppel op een gloeiende plaat. Het was in elk geval een druppel.
Ana en Ovidiu en Dick en Gerrie doen daar goed werk. Op zondag was er een salade gemaakt met deze tekst. Zeer toepasselijk voor wat ik deze week heb gezien er evaren.
Na een goede reis met een uur vertraging komen we met zijn zessen aan in Medgidia,
Robin Brand, Simon van Kan, Jan en Coby Schuurman, Kelso Hoogers en mijzelf Ruben Hoogers. Niet iedereen kent elkaar even goed of nog helemaal niet, maar de sfeer zit er direct goed in en we zijn blij als we bij Dick en Gerrie aan tafel zitten met lekkere patat en (mega) kipnuggets. We vertellen hoe de reis is geweest en worden bijgepraat over hoe de week ervoor is verlopen en wat er allemaal beleeft is.
zaterdag 26 oktober,
We zijn vandaag iets later van bed gegaan om even bij te komen van de reis, na een goed ontbijt kunnen we aan de slag. We beginnen met het leegruimen van de grote ruimte van het centrum. Omdat de vloer erg hobbelig was hebben we er eerst OSB platen gelegd met daar overheen tapijttegels, waardoor de grote zaal weer netjes is voor de komende jaren. Leuk om te zien hoe Jan zijn professie kan gebruiken in het leggen van tapijt, dat zie je dan ook duidelijk in het eindresultaat… maar vlak Coby ook niet uit… leuk dat ze Jan bijstaat en zelf ook tapijt knipt en legt. ‘s Middags zijn we begonnen met het plaatsen van de binnendeur kozijnen, en boeidelen aan het huisje van Deria en haar moeder.
Jan en Coby in actie Elke dag met de kar naar de “bouw”
zondag 27 oktober,
Vandaag hebben we rustdag en gaan we gezamenlijk naar Constanza een stad aan de kust van de zwarte zee op een uur afstand van Medgidia. We verbazen ons over de grote verschillen tussen arm en rijk, de meest luxe villa’s staan pal naast de meest armoedige woningen (met bijbehorende auto of paard en wagen). We genieten van het mooie weer en hangen een beetje de toerist uit, we gaan uit eten bij een Roemeense Griek waar we traditioneel afgekoeld eten krijgen :-).
Aan het eind van de middag hebben we afgesproken om samen met de lokale groep Christenen die samenkomen op de basis een tijd van fellowship te hebben. We hebben samen gezongen, gebeden en in de bijbel gekeken naar Math. 6 en doorgepraat over het dienen van één Heer, of God of mammon.
‘s Avonds hebben we de planning voor de komende week gemaakt en gezellig wat spelletjes gedaan.
Constanza…
Maandag 28 oktober,
Om zes(!) uur ging de wekker en om 7 uur vertrokken we met de hele groep richting het huis van Deria, we hebben de dakconstructie gebouwd, isolatie aangebracht op het dak, de voorbereidingen gemaakt voor het plafond en de gevels voorbereid op het aanbrengen van isolatie… We hebben van alles geïmproviseerd om het nieuwe gedeelte aan te laten sluiten op het oude erg krom en scheve gedeelte.
‘s Avonds hebben we de kinderruimte op het centrum aangepakt en de vloer vervangen zoals we dat ook met de grote zaal gedaan hebben.
de geïmproviseerde slaapplek van de moeder van Deria
Dinsdag 29 oktober,
Zoals elke dag ook nu weer en lekker ontbijt klaargemaakt door Gerrie zoals ze dat bij elke maaltijd deed, we konden zo aanschuiven en aanvallen erg fijn en lekker!
We hebben de gipswanden en plafonds aangebracht, de dakplaten gelegd, de deuren afgehangen en de topgevels geïsoleerd. ‘s Avonds hebben we met elkaar de spelletjes en puzzels van de kinderen uitgezocht en opgeruimd.
Woensdag 30 oktober,
Ook vandaag reden we weer richting het huis van Deria en haar moeder, en ook vandaag kwam bij het inrijden van de wijk de verbrande plastic en rubber lucht ons tegemoet. Echt de hele dag door ruik je deze geur, af en toe wordt het even wat sterker alsof iemand een nieuwe autoband op het vuur heeft gegooid…
Vandaag hebben we de wanden gestuct en hebben we in de oude slaapkamer tapijt gelegd.
Aan de buitenkant hebben we het nieuwe gedeelte geïsoleerd en gestuct, de tegels van de wc en de gang geplakt en de “meterkast” netjes gemaakt.
Ook heeft een deel van ons team een poort (hek voor de auto) gemaakt bij Ersin en zijn gezin, (Ersin en zijn familie zijn deel van de fellowship)
In de avond hebben we nog wat kleine klusjes op het centrum gedaan en elkaar nog ff gepest (spelletje).
Isoleren en stucen van de buitenkant Gips aan de binnenkant
Donderdag 31 oktober,
Vandaag de laatste dag van bouwen in het huisje, we hebben de boel geschilderd, de lampen aangesloten, de wc geplaatst, tapijt gelegd, de elektra op orde gemaakt, de gordijnen opgehangen en de laatste afwerkingen gedaan.
Tussendoor hebben we een buurman geholpen zijn auto aan te duwen, en heeft Kelso de kinderen uit de buurt vermaakt door met ze te touwtje springen.
‘s Avonds hebben we afgesloten met een gezamenlijke maaltijd op de basis met Deria en haar moeder en opa…. Mooi om haar dankbaarheid te zien, het is voor haar echt een wonder dat er een stelletje maffe hollanders komen om van haar hutje een echt huis te maken.
de poort bij Ersin touwtje springen
Vrijdag 1 november was het alweer tijd om naar huis te gaan en kijken we terug op een goede week. We hebben met elkaar heel wat werk verzet en hebben zo echt het verschil kunnen maken voor Deria en haar familie. Aan de andere kant weten we ook dat we de rest van haar buurtgenoten nog niet hebben geholpen en zien we dat de motivatie om er wat van te maken ver te zoeken is. We hopen en bidden dat ze er in de wijk over blijven praten en vragen gaan stellen over waarom we zijn geweest en wat onze motivatie was om hen te komen helpen, en dat ze dan uitkomen bij Jezus: de weg, de waarheid en het leven…..
Het eindresultaat…
Erg blij en dankbaar voor alle moois…