Aan alle mooie dingen komen een einde en zo ook aan ons kamp met de tieners. Als ik dit schrijf ben ik inmiddels weer thuis, aan het bijkomen van een fantastische week.
Ik was gebleven bij de donderdagavond, na het samen zingen en de samenkomst, begonnen we dus aan het Labyrint, de wandeling. Ik was samen met een groepje meiden met wie we de hele week ’s avonds na de samenkomst al bijeenkwamen als kleine groep om door te praten over het Bijbelgedeelte van die dag.
Het zou die avond regenen en vlak voordat de eerste groep zou beginnen, begon het ook daadwerkelijk te druppelen en in de verte ook te flitsen. Veel van onze stops waren buiten, dus een aantal van ons zijn beginnen te bidden en juist op het moment dat de eerste groep naar buiten kwam, hield het op met druppelen, het heeft de hele avond niet meer geregend.
Wij waren de derde groep. Tijdens de eerste stop zagen we een videofragment over hoe gebouwen een draagsteen hebben. Een steen die ervoor zorgt dat de poort of het gebouw niet instort. Het is de steen waar alles op gebouwd is, die alles draagt, waar alles op steunt, op gebaseerd is. Ook in ons leven is er zo’n soort steen. Een steen waarop je heel je leven bouwt, onze hoop in dit leven. We kregen een schema met daarop het plan voor ons leven afgebeeld, met in het midden de draagsteen. De steen deelde ons leven in twee delen. En in het eerste deel mochten we dingen opschrijven die we na wilden streven voor dit leven: veel reizen, een familie, carrière, geld enz. Geen slechte dingen, maar geven ze ons echt voldoening?
Hierna liepen we naar de eetzaal. Hier lagen drie vers gebakken pizza’s de geur was nog duidelijk aanwezig. Ze zagen er ook heel lekker uit. Echter toen we er van proefden, proefden alleen maar zout, heel veel zout. Het was niet wat we er van hadden verwachten. Zo kan het ook zijn met de dingen die we nastreven voor ons leven, het is niet altijd wat je er van had verwacht.
Bij de vierde stop dachten we na over wat er na dit leven komt. Iedereen schreef zijn of haar gedachte op.
De vijfde halte ging het over de zonde. Niet alleen onze eigen zonden hebben invloed op ons leven, maar ook de zonden van mensen in onze omgeving. We hebben altijd last van de zonde, of door onszelf, of door anderen. Naast onze eigen zonden die we genoteerd hadden werd er ook een rood kruis op ons papier gezet als teken van de zonden van anderen.
Daarna liepen we door na de zesde halte. Hier vertelde Emanuel over het plan dat de Heer heeft met ons leven. Ook al zijn we zondaars en doen we veel dingen die we zelf willen, zonder naar God te luisteren, Hij houdt van ons. Hij houdt zoveel van ons dat Hij zijn enige zoon gegeven heeft om de relatie tussen ons en Hem te herstellen. We zullen nooit zonder zonde zijn, maar door het offer dat Jezus aan het kruis heeft gebracht, kunnen wij bij de Vader komen. Jezus kan ons bevrijden, Hij kan ons weer hoop geven en als we in Hem geloven zullen we na onze dood naar de Heer toe gaan.
Daarna was er gelegenheid om voor je te laten bidden en iedereen heeft hier gebruik van gemaakt. Iedereen was ook heel stil en betrokken bij alles wat er gebeurde. Veel jongeren hebben die avond iets van de Here God ervaart en voor heel veel tieners was deze avond ook de mooiste avond van het kamp. Eén meisje zei ‘Dit was het mooiste moment van mijn leven tot nu toe’.
Na een korte nachtrust, we hebben nog wel een tijd doorgepraat, er was dit keer geen bedtijd, begonnen we de volgende dag weer met ontbijt. Daarna was het tijd voor de dans, samen zingen, de dagopening, de workshops: Engels en Eerste Hulp Bij Ongelukken om daarna verder te gaan met het maken van onze stoel. Een stoel gemaakt van materialen die we hebben gevonden in de omgeving. Gelukkig zat er in sommige stukken hout ook nog spijkers en die konden we met een steen als hamer, ook uit de omgeving, goed gebruiken om alles aan elkaar te maken, zodat er ook echt iemand op kon zitten.
Na de warme maaltijd en de vrije tijd, gingen we weer naar het weiland voor een potje voetbal of volleybal en voor sommigen beiden, eerst voetballen en daarna volleyballen.
’s Avonds was er weer tijd voor aanbidding en mochten we de Heer prijzen voor alle mooie dingen die Hij deze week en in ons leven voor ons heeft gedaan. Het was een heel bijzonder moment weer, het was een stukje Hemel op aarde. Iedereen zong zo vol passie. Ik kan het niet in woorden uitdrukken, hoe mooi het was. Het was zoals het lied dat we gisterochtend zongen zingt ’Zelfs de engelen zingen niet mooier’. Ik voelde echt Gods aanwezigheid op dat moment. Daarna dachten we samen na over David, een man naar Gods hart, ondanks zijn fouten, en hebben we daar ook in kleinere groepjes over door gepraat.
De avond werd afgesloten met het kampvuur, waarbij we ook weer uit volle borst gezongen hebben onder leiding van Gitze op de gitaar en Marcus op het keyboard. Natuurlijk ontbraken ook de marshmallows niet. Daarna hebben we nog spelletjes gedaan en was het 2, 3, 4, en voor sommigen wel 5 uur voor we op bed lagen.
Zaterdag was het helaas alweer tijd om naar huis te gaan. We kunnen terugkijken op een hele mooie week, waarin er prachtige dingen zijn gebeurd.
We zijn dan ook dankbaar voor:
- alle steun in gebed en ook financieel
- alle mensen die geholpen hebben tijdens de week
- de prachtige groep tieners die mee waren – blijf voor hen bidden.
- dat alles zo goed verlopen is, dat er ook onderweg niets gebeurd is
- Dat alle tieners iets van onze Hemelse vader hebben mogen ervaren en dat ze allen ook bereid waren om voor zich te laten bidden.
- De getuigenissen
- De aanbidding op de vrijdagavond
Er is heel veel reden om dankbaar te zijn!
Recent Comments