Kinderen uit kansarme gezinnen naar school

Neem nu dat meisje, Elena, uit mijn groep, 8 jaar oud, opgevoed door haar broer van 17 die vaak weg was. Wonend in een vervallen huis, zonder ouders, vaak ook zonder eten en zonder dat ze naar school ging. Het raakte mij diep. En in mijn hart was een verlangen gekomen, ‘Wat als je hier voor langere tijd zou kunnen blijven om deze kinderen te helpen…’

Een jaar later tijdens de VakantieBijbelWeek werd dat verlangen versterkt, toen Deria bij mij in de groep zat. Een meisje, ook 8 jaar, dat bijna geen woord Roemeens sprak. Wat was het mooi om het verschil te zien tussen haar eerste kleurplaat op maandag, meer het gekras van een 2-jarige, tot het laatste werkje op vrijdag, waarbij ze al binnen de lijntjes probeerde te kleuren en elk vakje een ander kleurtje kreeg. Wat had ze veel geleerd in 5 dagen tijd.

Mijn verlangen om weer terug te gaan naar Roemenië bleef. Elke keer als ik even terug was, kreeg ik het gevoel dat ik weer thuis was. In februari 2020, net voor de coronapandemie in Europa begon, was ik er weer en zondagochtend was ik in het kleine kerkje in Mircea Vodă. 

Er werd gesproken over de gelijkenis van de talenten (Matheus 25: 14-30). De dienaar die een talent had gekregen was bang en stopte het talent in de grond. Wat voelde ik me als die dienaar met het ene talent waar hij niets mee deed en in de grond stopte. In juli kwam deze gelijkenis weer terug en ook weer dat gevoel, die overeenkomst, met de dienaar met het ene talent. Het werd november 2020 en op een zondagochtend in de Kerk waar ik als klein kind al met mijn ouders en broers in de banken zat, ging het weer over die gelijkenis en toen kwamen ook nog die woorden, ‘Je weet wel wat je kunt en moet’. Het voelde als een antwoord op mijn gebed en in mijn hart wist ik het: Terug naar Roemenië.